Şirinler

"Uzun uzun yıllar önce ormanın derinliklerinde küçük mavi yaratıkların yaşadığı bir köy vardı. Onlar kendilerine Şirinler derlerdi. Çok iyiydiler. Ve sonra korkunç büyücü Gargamel vardı. O kötüydü. Bir gün ormana yolunuz düşerse, etrafı dikkatlice dinleyin; belki Gargamel'in çığlıklarını duyabilirsiniz. Ve iyi bir çocuk olursanız belki Şirinler'i bile görebilirsiniz."

Müziği hala kulağımda. Topladıkları çilekler gözümün önünde. Süslü'nün aynası, etrafında döndükleri ateş ve mantar evleri... Yüzüme ister istemez aptal bir gülümseme yerleşti bile...

Tom & Jerry, Jetgiller(-giller biraz komik geldi şu an), Taş Devri ve daha nice çizgi film karşısında uyuyakalmış veya okula gitmeden önce Şokellalı ekmeklerimizi götürmüş olabilriz. Ama şimdi düşündüm de... Şirinler'in yeri başka. Şirinler benim çocukluğumun en belirgin anılarından. Belki sonradan kendini bozma trendine kapılmadığı için. Belki de her gün okuldan gelince çantamı atıp dağılmış formamla kendimi karşılarında bulduğum için. Sebebini tam olarak bilmiyorum, ama bende Şirinler'in yeri hep başkaydı, hala da öyle. Komünist midir mason mudur bu mavi varlıklar bilmem. Beni de ilgilendirmez! Sabaha kadar komünist olabilirler... Hatta STV'deki gibi Cuma namazına da gidebilirler. Mühim olan yalnızca müziğinin bile çocukluğumu bana gülümseterek anımsatması. Bu bana yeter.

Yıllar önce minik minik ellerimizle tuttuğumuz kumandalarla Kanal D'yi açan bizler şimdi 20'li yaşlarımızda sinemada izleyeceğiz bu mavi bücürleri. 5 Ağustos'ta elimde bu belki sefer Nesquikli sütüm yerine teneke kutuda Diet Coca-Cola olacak ama ben yine, bir kez daha "Ve eğer iyi bir çocuk olursanız belki Şirinler'i bile görebilirsiniz" diyen amcaya inanacağım. Ve, herkes gibi, ben de bir gün Şirinler'le karşılacağımı umarak çocukluğumun büyülü dünyasına bir kere daha dalacağım.